Bardzo trudno jest uruchomić nowe uniwersum
Wydaje się, że najlepiej to wychodzi kiedy - jak w EP IV SW, i w TOS-ie - opowiada się historię niewielkiej grupy bohaterów, świat rozwijając w tle (w SW ten rozwój rozgrywał się głównie na poziomie scenografii, w wypadku ST rozciągnął się na dekady), albo też - to patent komiksowy, powtórzony z sukcesem w MCU - kiedy wprowadza się niespiesznie poszczególne postacie, wątki, a crossover przychodzi gdy wszystkie pionki są już rozstawione na planszy. Próba wrzucenia na ekran wszystkiego na raz kończy się tak, jak napisałeś*.
* I chyba nawet lynchowej "Diuny" można tu użyć jako przykładu - reżyser wybitny, film niezły, a i tak nie wszystko pykło. Gdyby nie intrygująca estetyka dostalibyśmy - mimo gwiazdorskiej obsady - bladą kopię oryginału. Tak, przynajmniej, skończyło się godnym uwagi ucieleśnieniem powieściowego świata. (Inna sprawa, że w tym wypadku inaczej się nie dało. Cena - względnej - wierności wielowątkowej knidze.)
