Przypominając sobie thebesty sięgnąłem oczywiście po ""Out of Gas". Streszczać tu zasadniczo nie ma czego (nawet jeśli, jakimś cudem, nie znacie). Ot, ciężko ranny Our Mr. Reynolds 😉 idzie przez pokłady martwo wiszącej w Przestrzeni Serenity, opatruje swoją ranę, daje sobie (sam!) zastrzyk adrenaliny w serducho i naprawia uszkodzony element silnikowy, a potem mdleje, by na koniec zostać uratowanym i zbombardowanym miłością 😉 przez załogę (która, złamawszy rozkazy, wróciła na statek).
Jednak wplecione w tę szczątkową narrację piętrowe retrospekcje pozwalają widzowi nie tylko zorientować się jak do przedstawionej sytuacji doszło (zdarzyła się awaria, siadły m.in. systemy podtrzymywania życia, Zoë została przy okazji poważnie ranna, kapitan - by zmaksymalizować szanse ratunku - nakazał reszcie ewakuację promami w dwu przeciwnych kierunkach, a sam zwyczajem dawnych morskich dowódców został na Serenity czekając na cud - który prawie się zdarzył: przybyli piraci-szabrownicy chcący, pod pretekstem pomocy, przejąć tytułową jednostkę, ale Mal, choć postrzelony przez ich szefa, zdołał - grożąc mu bronią - przekonać go do wycofania się i zostawienia potrzebnego elementu), ale i dowiedzieć w jaki sposób dawny Browncoat nabył statek i zebrał załogę. I takim oto sposobem prawie kompletnie fillerowa historyjka, w której niemal nic się nie dzieje, staje się jednym z lepszych odcinków serialu (nie powtórzycie tego twórcy DISCO, nie dacie rady... 😛 ), przynoszącym w dodatku sporo, może nie aż istotnych informacji, ale smaczków, zwł. inwersji, pokazujących ewolucję bohaterów. Inara - ongiś grająca na swojej atrakcyjności dla kapitana, dziś jest mu b. oddana. Jayne, który kiedyś bez wahania zdradził swojego ówczesnego mocodawcę - Marco, dziś martwi się o swojego szefa na tyle, że szykuje dla niego na wszelki wypadek skafander (nie jest to zresztą jedyny dobry uczynek, którym Cobb tym razem zaskakuje, drugi to przerwanie kłótni Mala i Washa, z pragmatyzmu, by nie marnowali powietrza, ale zawsze). Kaylee, która kiedyś, z pozycji kompletnego samouka naprawiła zepsuty silnik statku, wygryzając tym samym swojego ówczesnego kochasia (nazwiskiem Bester; jak widzisz, kaimada, i tam mamy Bestera, nie tylko w B5 😉 ) z funkcji mechanika, dziś gryzie się, że nie wychwyciła nadciągającej usterki. Zoë, która od pierwszego wejrzenia znielubiła Hobana, dziś stanowi z nim zgrane stadło. A znów Wash potrafi wykłócać się Reynoldsem (który z kolei gotów jest zamiatać nim ściany), ale i umie porozumiewać się z nim bez słów, a nawet oddać krew, by go ratować. Mal natomiast, niby b. szorstki dla swojej załogi (choć nie dla wszystkich, Frye potrafi pocieszać), gotów jest oddać za nią życie (acz trochę nie-Malowe, że nie strzelił przez zamykającą się śluzę do dowódcy piratów, ale widać nie chciał marnować sił i czasu).
Solidne 3+/4 i tym razem. Może nawet z dwoma plusami, drugi za dość realistyczne (przebije to dopiero The Expanse) sceny kosmiczne, i za słowa sprzedającego Serenity, w których pobrzmiewa echo mccoy'owych z "Encounter at Farpoint", zaś towarzyszy im reynoldsowy zachwyt podobny do kirkowego z TMP.
ps. Inni o w/w epizodzie:
https://www.astro.umd.edu/~avondale/Reviews/Firefly/outofgas.html
https://www.douxreviews.com/2002/01/firefly-out-of-gas.html
http://kethinov.com/fireflyepisodes.php?series=1&season=1&epnumber=9
Oraz... Ciekawe, browncoatowskie, spojrzenie na Treka:
https://www.reddit.com/r/firefly/comments/aitsb7/showerthought_star_trek_is_basically_firefly_told/
Warta przytoczenia odpowiedź Fillona na b. często zadawane pytanie:
https://www.businessinsider.com/malcolm-reynolds-had-the-perfect-response-about-a-fight-with-han-solo-2015-10
Pytanie zawarte w ilustracji:
http://www.fireflyfans.net/bluesun.aspx?bid=25051
Pochodzącej ze znanej fanstrony FF/S (na którą chciałbym zwrócić Waszą uwagę):
http://www.fireflyfans.net/
Dziwna plotka o przyczynie cancelacji Firefly:
https://www.cheatsheet.com/entertainment/firefly-cancelled-for-weird-reason-nothing-to-do-with-ratings.html/
Kolejna ilustracja, pokazująca dlaczego lubię myśleć o Serenity jako o latającym domu 😉 (kiedyś wrzucałem ją na Phoenixa, ale przepadła, jest tylko kopia z Waybacka):
I jeszcze refleksja ogólna. Trudno się kłócić z samym Whedonem, ale trochę przesadził mówiąc, że jego serial jest o ludziach zwykłych, których Ent-D minąłby przelatując im gdzieś nad głowami. Owszem, załoga Serenity to nie jest ciesząca się powszechnym szacunkiem elita elit (jak bohaterowie TNG), ani - aż do finalnego filmu - herosi piszący na nowo historię Galaktyki (jak w SW); zresztą nawet gdy już ją napiszą, pozostaną w cieniu - jak pokazują komiksowe kontynuacje. Ale... nie są wcale byle kim (przeciwnie, bywają najlepszymi z najlepszych), tylko stali się przegrywami przez to, że nie zgodzili się na zło świata, z winy niesprzyjających okoliczności, albo... z własnego wyboru (jak bohaterowie którymi grywa się w Monastyra, nie przymierzając). Popatrzmy kogo tam mamy - ostatni wódz przegranej armii, jego (budząca nawet większy lęk niż on, co wprost z ekranu pada) prawa ręka, facet, który jest bohaterem narodowym całej planety, doskonały pilot mogący robić karierę w kosmonautyce cywilnej lub wojskowej, który przedłożył nad to miłość do żony, genialna autodydaktka, która dorastając na farmie zdołała nabyć zdolności technika rakietowego, doskonale wykształcony lekarz z milionerskiej rodziny (zdolny nadto włamać się do tajnego kompleksu i uwolnić z niego siostrę), chodząca maszyna do zabijania mająca w przy tym liczne nadludzkie moce no i emerytowany superagent w ubraniu księdza. To nie są leszcze (Stefan 😉 ), to są upadli tytani, którym brudne The Verse nie miało nic do zaoferowania, albo przeżuło ich i wypluło. I którzy na pokładzie tytułowego statku znaleźli - jak mówi czołówkowa piosenka - ukojenie*. Z jednej strony jest to b. realistyczne (niestety) - historia (także współczesna) zna wiele wybitnych jednostek, które na jakimś etapie swojego życia znalazły się w nędzy, lub na wygnaniu. Z drugiej - trudno nie spytać o wiarygodność przypadkowego spotkania tylu podobnych osób na jednym statku. No ale może we wszechświecie, którego prawa nijak nie przypominają naszej mechaniki planetarnej, i reguły prawdopodobieństwa są inne? 😉
* Tu wracamy do "Out of Gas" i żałobnego, zdaniem Simona, wydźwięku nazwy Serenity.
