Nic dziwnego, że jest taka instrukcja, jesli jest tyle kart w użytku.

Ale takie rozbudowanie zasad niestety dość skutecznie potrafi odstraszać nowych graczy, a i tym bardziej zaawansowanym sprawia nieraz problemy. Gdy w czasie rozgrywki trzeba za często sięgać po instrukcję, to znaczy, że gra powoli zmienia się w sztukę dla sztuki.

Nie bronię tu drugiej edycji, bo za mało ją znam i zdarza mi się (bardzo rzadko co prawda) grywać tylko w "jedynkę", ale imo w momencie gdy spontaniczność i radość gry ginie gdzieś w wielostronicowym gąszczu zasad, to nie jest właściwa droga... W 1 ed. brakuje trochę zbalansowania stopnia komplikacji z grywalnością, chociaż mnie to akurat nie zniechęca. Ale potrafię zrozumieć graczy, którym zwyczajnie nie chce się przebijać przez zbyt skomplikowane zasady żeby móc zacząc grać chociaż na średnim poziomie.

Tak na marginesie. Nic dziwnego, że jest taka instrukcja, jesli jest tyle kart w użytku.

Taki wielki suplement nie ma wcale nic wspólnego z ilością kart, tak dla porównania 2ed ma ponad 1500 wzorów kart, a "rulingsy" mają tylko dwie strony. W piewszej edycji z tego co się orientuje było dużo zasad które należało pamiętać,a w drugiej jak np. gracz grający Borg nie może zagrywać personelu innego niż Borg, to jest to już zaznaczone na jego misji domowej. Po prostu wszelkie dodatkowe zasady są już wkomponowane w tekst kart. Dla mnie osobiście 2ed jest typową grą karcianą, w jakiś tam symboliczny sposób oddająca ducha Star Treka, natomiast 1ed jawi mi się jako symulator Star Treka rozgrywany kartami, gdzie bardziej postawiono akcent na pewien "realizm" gry.

A propos różnych zasad: Patrzcie w co wymutował MTG - kto jeszcze z nowych weń graczy pamięta wszelkie Flanking, Phasing, Shadow.... A w Treku to właśnie komplikacja stanowiła o uroku gry :>Mmmmmmm muszę zagrać chyba znów.... jak tylko uzupełnię załogę o jakieś 2 karty 😀

Grałem w pierwszą i drugą edycje. I powiem tyle, że dla mnie fun z gry z 1ed. był nieporównywalnie większy. Gre zaczynało się w domu UKŁADANIEM decku. Przewidzieć, co wymyśli przeciwnik, lub znaleźć sposób na jego dotychczasową taktykę, pomyśleć, jak własne karty będą współgrać z sobą, uzupełniać się, zastępować.... Deck musiał być na tyle pojemny, aby nie dać się zaskoczyć, i na tyle szybki, by zdążyć przed przeciwnikiem. Karty się STUDIOWAŁO, a nie oglądało. Przeglądało się je wiele razy, by odkryć możliwości jakie w sobie niesie w określonych układach. Czasem zajęło to całą noc MYŚLENIA. Gra trwała długo, nawet 2 godziny. Ale była dynamiczna intelektualnie. Przecież przeciwnik też przygotował się do rozgrywki. A wszystkiego nie można przewidzieć w takim ogromie kart i zasad. Druga edycja- podsumuje krótko. Jak chce coś naprawdę prostego, to biorę łopatę i skopie ogródek.