Podsumowanie Evivy:
Tegoroczna Treksfera była zorganizowana w nieco luźniejszy programowo sposób niż poprzednie, co już stanowi jej poważny plus. Poważne prelekcje były przeplatane konkursami i dyskusjami, często przybierającym dość głośną formę. Możliwość obgadania spornych kwestii bardzo przysłużyła się sprawie integracji fandomu, zwłaszcza, że na zlocie spotykali się ludzie, na co dzień rozsiani po całej Polsce. Mogliśmy się przekonać, że Madame Picard tryska humorem i dobrym samopoczuciem, Senok jest wspaniałym kompanem, Q_ nic się nie zmienił, Finka jest mimo wszelkich podejrzeń realną osobą, a Troi i Jarrod nadal są w sobie zakochani jak wtedy, gdy byli jeszcze narzeczonymi. Przyjechała Archarachne, Manul, Cydienne, zaszczycił nas Jarosław Nowosad, czyli Alek Roj oraz Dariusz Domagalski, który podczas przerwy miał w naszej sali spotkanie autorskie. Stali bywalcy, tacy jak Krystian Aparta, Beyo, Wookie, Adrenne, Raider, Mavis, Dzikowy czy Nureczka (niestety bez piesków, bo za gorąco) i oczywiście fluor też dopisali, zjawiło się również kilku zupełnie nowych uczestników, przywitanych po bratersku i momentalnie zasymilowanych. Pojawił się też biter ze swą uroczą żoną i tym razem nie zabrakło Delty, bedącego w wyjątkowo czarującym nastroju, co budziło nawet pewne podejrzenia, że szykuje coś paskudnego. Jednak nie szykował 🙂
Salę przyozdobiły modele i gadżety, stanowiące własność uczestników Treksfery. Można było nabyć okolicznościowe koszulki, torby płócienne z nadrukiem (rewelacyjnie tanie) i przypinki. Zamiast drukować własne identyfikatory komitet zdecydował się na okrągłe buttony z naszym logo, przylepiane do oficjalnych identyfikatorów Avangardy. Tym sposobem mozna było od razu poznać who is who, nawet gdy delikwent nie miał kostiumu ewentualnie fandomowej koszulki. Prelegenci zadziwiali elokwencją i pomysłowością, goście - w tym bardzo nieletni syn kanny i takiż potomek Gawlasa - czuli się jak ryby w Dunajcu. Na konkursach trwała zacięta rywalizacja, podsycana przez widzów. W przerwie można było odwiedzić bufet i za niewielką opłatą najeść się po uszy. Wspólne zdjęcia stanowiły pretekst do zrobienia się na trekowe bóstwo lub wymachiwania bat'lethem, a wspaniały tort stanowił niezwykle miły (i bardzo smaczny) akcent programowy. Na tle wyjątkowo dość przeciętnej w tym roku całości Avangardy nasz blok prezentował się naprawdę dobrze. Został sprawnie zorganizowany, a frekwencja dopisała nad podziw. Spotkanie dawno niewidzianych kolegów stanowiło wspaniały pretekst do odnowienia starych przyjaźni, nawiązania nowych oraz zakopania toporów wojennych - obyśmy zapomnieli na dobre, gdzie je zakopaliśmy i nigdy już ich nie odnaleźli. Nad atmosferą naszego zlotu, przesyconą nadzieją na lepsze jutro, jakby unosiły nieomal słyszalne słowa piosenki Niemena:
Lecz ludzi dobrej woli
jest więcej
i mocno wierzę w to
że ten świat
nie zginie nigdy dzięki nim
Nie!
Nadszedł już czas
najwyższy czas
nienawiść
zniszczyć w sobie
W końcu - czyż nie takie jest przesłanie Gene'a Roddenberry'ego, patronującego nam z ateistycznych zaświatów?
