Pooglądałem sobie wyrywkowo trochę starego BSG (m.in. słynny two-parter "Lost Planet of the Gods"). Podstawowe podobieństwo do nowej serii niemal zaskakuje w świetle wszelkich różnic - tak samo mamy gwałtowne plot twisty i podkreślany (choćby na siłę) dramatyzm, podobnie fabuła w pierwszym odruchu wydaje się nudna i przytłacza nadmiarem postaci drugoplanowych, by po jakimś czasie niepostrzeżenie wciągnąć. Nawet próby mętnawego teologizowania i filozofowania zbliżone. (Dlatego, nawet gdyby ktoś pozmieniał nazwy, widz po jakomś czasie by się kapnął, że to siostrzane projekty, z których nowszy pochodzi od starszego.) Odmienny jest natomiast klimat - tam gdzie Moore postawił na skopiowny z SAAB amerykański (mimo zmiany nazw) militaryzm, politykę i pogłębioną, nieraz sięgającą rejonów patologicznych, psychologię, Larson z Bellisariem idą w realia egipskie (czasem dosłownie egipskie, pewne sceny nad Nilem kręcono), dänikenowski "rekonstrukcyjny" retrofuturyzm i technologię przedstawianą czasem (np. w wypadku grobowca na Kobolu) w mistycznawej otoczce. Designy są oryginalniejsze*, ciekawsze, nastrój serii zupełnie inny, natomiast życia psychicznego bohaterów - u RDM-a na pierwszym planie - w wypadku oryginału trzeba się w zasadzie domyślać z pojedynczych odruchów, min, spojrzeń.
Przy czym obie serie są jednak na tyle od siebie inne, że żadna nie odbiera drugiej racji bytu.**
* Ot, choćby taki Lucifer - skrajnie kiczowaty, ale nie przypominam sobie w SF jakichś znaczących robotów podobnych do tego typu Cylonów:
https://en.battlestarwikiclone.org/wiki/Lucifer
** Czego, jak się domyślacie, i Babylonom będę życzyć. (Nawiasem: jeśli Straczynski zdoła skutecznie sprzedać nam, widzom, te same pomysły dwa razy, mój podziw dla niego jeszcze wzrośnie.)
