Kontynuując od momentu:
Szczęśliwie potem pojawia się Bo Katan, i poziom serii rośnie
(ze spoilerami) 😉 .
Owszem, można i później stawiać pomniejsze zarzuty (że Ahsokę, zamiast samobójczo ścigać, mogli potraktować energetyczną, albo zgoła niekonwencjonalną - jakiś gaz np. - bronią, względnie bombą*, że w Imperialnej bazie górniczej nikt nie rozpoznał, że kto inny wyjechał, a kto inny z urobkiem wraca, że Mayfield wybrał sobie dziwny moment na wyrzuty sumienia i rozliczenia z przeszłością**, że pokazano nam jednak b. mało załogantów na statku Gideona - choć w pierwszym sezonie b. silną eskortę miał*** - co skłania do brzydkich 😉 przypuszczeń, że resztę wykończyli, poza ekranem żebyśmy sobie o nich źle nie pomyśleli 😉 , nasi szlachetni bohaterowie, hackując systemy moffowego korabia a la "Krill"), jednak zasadniczo jest to b. dobrze nakręcony, udany wizualnie i narracyjnie, serial mogący stanąć w jednym rzędzie z klasykami lat '90 (SAAB, TXF, TNG, DS9, E2, itd.), odwołujący się do tamtej, zapomnianej dziś nieco, sztuki/techniki robienia małoekranowej fantastyki +/- naukowej (może mniej ciekawy intelektualnie niż starsi koledzy 😉 , ale za to oferujący bodaj więcej czystej fajności), i b. dobry, choć raczej odtwórczy, niż twórczy, kawałek SW, fundujący nam taki spacerek przez ten świat (i wszystkie jego możliwe kanony, jak się zdaje... bo kogo tam nie pomieścili? jest i Cobb Vanth, i Boba Fett, i Bo Katan, i Snoke, a nawet kilku Snoke'ów, i wspomniana już Ahsoka, i Thrawn****, i Luke z R2, i może nawet Mara Jade się pojawi, i jakoś kompletnie ani to nie zgrzyta, ani wrażenia przeładowania nie czyni), że ogląda się znakomicie, miejscami z rozdziawioną z wrażenia gębą. (I nawet pewnych głębi można się tam doszukać... Choćby studium różnych sposobów rozumienia mandaloriańskości, rozpisanych na trzy wyraziste postacie. Z czego wnioski i na świat zaokienny da się, przy odrobinie wysiłku, rzutować.)
Choć boję się o ciąg dalszy - Mando został bez statku, bez małego, bez kulturowego etosu (który jawnie odrzucił w imię miłości do dzieciaka*****), bez niczego w sumie (poza mieczem, który może go uczynić celem niedawnych przyjaciół), ryzykowny punkt wyjścia... Za to serii o Bobie zapewnili ponapisowo start b. interesujący...
(Aha: ten niebieski zdemaskował się do końca jako favreau'owe autonawiązanie do Darulia 😉 . W scenie gdy z emocji - protagonistę widząc - też czymś z głowy wystrzelił, tylko pyłkiem bardziej...)
* Na co zwracał uwagę już S.E.
** Z perspektywy rozwoju postaci miało to sens, z perspektywy logiki fabularnej - niezbyt (mówiąc łagodnie).
*** Znacznie skuteczniejszą, niż mięso armatnie, które usiłowało łapać Grogu i padało jak muchy, mówiąc nawiasem.
**** Niestety tylko wspomniany.
***** Nawiasem: początek tego wątku był naciągany, ale IMHO tak się powinno miłość - czy to w quasi-rodzicielskim jak tu, czy w "związkowym" znaczeniu pokazywać. Nie jako gwałtowne uczuciowe wybuchy, a jako emocjonalną kamienną stałość, przekładającą się na konkretne wybory.
ps. Daj nam Borgu 😉 i Treka z taką miłością do oryginału, dbałością o detal, i powagą, nakręconego.
