Muszę przyznać, że jestem zachwycona tym serialem. Nie jestem fanką hard SF i na pewno nie oglądam seriali po to, żeby wnikać w techniczne szczegóły budowy napędów czy urządzeń ani po to, żeby katalogować odstępstwa od praw fizyki, ale też wolę nie zgrzytać zębami od rażących głupot. Cieszy mnie, że bohaterowie odwiedzając nowe miejsca przywdziewają skafandry i nie pomykają w piżamach po styropianie jak w jakimś Treku 😛 Cieszy mnie, że uwzględnia się, że w kosmosie stanem domyślnym jest nieważkość i nie udajemy, że na rozbitych statkach jest tlen i grawitacja. Ale to tyle. Kluczowa dla mnie jest historia oraz postacie, a pod tym względem serial zaspokaja moje najbardziej wyśrubowane oczekiwania.
Widać, że serial powstał na bazie materiału literackiego, nie jest wymyślany w śnie pijanym śnionym nieprzytomnie ani pisany na kolanie, bez pomysłów wyskakujących z sufitu, ciągnięcia wątków na siłę, bo się sprzedają, ani zakończeń z dupy, bo oglądalność spada. Strzelby zawieszane w pierwszym odcinku mają miły zwyczaj wypalania w ostatnim.
Wątek protomolekuły jest przyjemnie nieoczywisty i wciąż mnie zaskakuje. Najpierw myślałam, że to jakiś patogen względnie broń biologiczna obcych, potem stawiałam na obcą formę życia szukającą nowych okazji d zaadaptowania się, potem przypominała mi trochę Borga asymilującego światy i istoty, a teraz okazuje się, że to obca technologia mająca uratować obcą cywilizację, i zapewne nie jest to ostatnie słowo twórców.
Ładnie się to przenika z wątkiem politycznym. Chociaż wolałabym, żeby wątek protomolekuły dominował i był bardziej rozwijany, to nic nie poradzę, że kwestie społeczno-polityczne bardziej mnie angażują. Nie pamiętam, kiedy akcja jakiegokolwiek serialu tak by mnie emocjonowała. To raczej kwestia wykonania niż treści, bo treść w sumie jest prosta, a siedzę w fizycznie odczuwalnym napięciu. Jakichś ewidentnych głupot tu nie dostrzegam, uproszczenia są akceptowalne jak na taką formę.
Bardzo podobają mi się bohaterowie. Nie mogę jednak powiedzieć, że któryś szczególnie, może Miller w pierwszym sezonie jeśli już. Załoga Roci jest fajna jako całość, jest między nimi super chemia, natomiast żadna z tych postaci nie jest specjalnie ciekawa sama w sobie, i tu chyba twórcy się akurat poślizgnęli. Powinniśmy pewnie najbardziej utożsamiać się z Holdenem, ale niestety. Postać jest dość papierowa w swoim heroizmie, denerwuje to, że jest zawsze w centrum wydarzeń, jak jakaś Michaśka za przeproszeniem. Ale najgorzej, że jest źle zagrana. Aktor ma ciągle minę, jakby miał się za chwilę rozpłakać i wygląda tak samo niezależnie od okoliczności. Jego największym atutem jest bardzo kształtna klata. Pod tymi względami - mesjanizm, papierowe aktorstwo, miła dla oka aparycja - przypomina mi Jona Snowa (w ogóle widzę jakieś nieokreślone podobieństwo do Gry o tron, nie wiem, na czym ono polega). Niestety ten niewydarzony Holden zabiera tlen innym postaciom i szkoda, bo Alex czy Łamignat Amos mają potencjał. Z drugoplanowych postaci podoba mi się Awasarala (ach te stroje, mogłabym patrzeć i patrzeć), dojrzała kobieta po przejściach i zwierzę polityczne zarazem; Bobbie, żeńska wersja Łamignata, ale też mająca w sobie pewne ciepło i wrażliwość; Drapper - kolejna silna kobieta. Lubię jej interakcje z Naomi, chociaż za samą Naomi nie przepadam.
Spotkałam się z zarzutami, że serial ma mroczną ciężką atmosferę, i coś w tym jest, ale jest ona w idealnej proporcji, tak że przyprawia całość odrobiną goryczy, ale nie wywołuje mdłości. Nie ma przede wszystkim upajania się beznadzieją, że wszystko jest źle i będzie jeszcze gorzej. Moore ze swoją nBSG mógłby brać tu korepetycje. Tu mam poczucie, że jest źle, ale będzie lepiej (Holden zawsze na miejscu ;)). Nigdy jednak nie mam pewności, tak samo jak nie mam pewności, że bohaterowie przeżyją, bo chroni ich plot armor. Świetna robota, super serial.
