Poniekąd zainspirowany jednym z odcinków ledwo co zlinkowanego cyklu Moment to Discover podumałem sobie nieco o kelpiańskim wątku DSC, a konkretniej o tym, dlaczego starzy Kelpianie najprawdopodobniej byli (wedle naszych miar) potworami i zbrodniarzami, a nowi nie są... Jest to poprowadzone boleśnie na skróty, i niekonsekwentnie, jak to u Kurtzmana, i tym samym wiele pozostaje w niedopowiedzeniu (co z drugiej strony może i lepiej, niż gdyby miało być schrzanione wykonaniem), ale ma sens, więcej sensu, niż mi się zdawało.
Otóż starzy Kelpianie żyli pierwszą część swojego życia w strachu (i tym samym głębokiej frustracji), i gdy przechodzili vahar'ai (kiedy strach mijał, a oni sami częściowo uświadamiali sobie swoje możliwości, częściowo zaś zyskiwali nowe), usiłowali odkuć się na całym świecie za wcześniejsze lęki (obstawiam przy tym, że ichnie pierwotne społeczeństwo jeszcze tendencje owe wzmacniało; przebudzeni übermensche nie tyle opiekowali się swoimi tchórzliwymi potomkami, ile jeszcze starali się w nich resentymenty pogłębiać, by uzyskać gotowe wybuchnąć z jeszcze większą mocą - w chwili gdy lęk minie - tykające bomby). Tymczasem dla nowych Kelpian przewodnikami w dorosły świat byli - stanowiący nosicieli zupełnie innych wartości - Federacyjni negocjatorzy, odczuli też już na starcie, że nie są sami, czuwa nad nimi UFP i tajemniczy 😉 aniołek, no i zapewne stawiano im za przykład Saru (ciekawe, swoją drogą, jak potem można było wymazać jego ślad z historii 😛 ), którego można uznać za ich prototyp*.
* Bo niejako jak być nowym Kelpianinem samodzielnie (w pewnym sensie samodzielnie, o czym zaraz) odkrył zakorzeniając się w bogatych tradycjach etycznych i intelektualnych UFP, dostrzegając znaczenie empatii i ułatwiających życie więzi, wreszcie mając - na Pahvo - przedsmak tego, co dla wszystkich wokół oznacza kelpiańskie nieopanowanie.
