Nie odpowiedziałem wprost na pytanie Connora.Usiadłem ponownie za biurkiem, na wprost pierwszego i upiłem kolejny łyk z filiżanki.- Jest Pan szcześciarzem Connor - przerwałem na chwilę, widząć uniesione w zdumieniu brwi - Tak, nie przesłyszał się Pan. Ma Pan rodzinę i wierną przyjaciółkę, która Pana wspiera w ciężkich chwilach. Pańska siostra przeżyła wypadek i może się Pan z nią spotkać po powrocie na Ziemię.Odstawiłem naczynie i wziąłem jedną dłonią fotografię T'Oel, podczas gdy opuszki palców drugiej, bezwiednie muskały szklaną powierzchnię. Delikatnie odstawiłem ramkę na miejsce.- To moja matka - wyznałem w końcu - Nigdy nie miałem okazji jej poznać. Tylko dzięki tej fotografii wiem jak wygląda. A może wyglądała. Ojca ledwo pamiętam. Zginął w misji, kiedy miałem 5 lat. Spojrzałem Connorowi po raz pierwszy, głęboko w oczy.- Panu się wydaje, że ma Pan problemy, ale przynajmniej ma Pan do czego wracać.- Ja jestem nomadem. Wszystko co mam to Wy i ten okręt, i wiara w ludzi takich jak Ty i Eva - mimowolnie przeszedłem na "ty" z pierwszym - wiara, że wasze dokonania będą wspominane przez bliskich, bo moje zostaną zapomniane.Cholera, nie przypuszczałem, że tak się otworzę przed chłopakiem. Muszę koniecznie wrócić do medytacji. Przestaję kontrolować swoje emocje.Westchąłem głęboko i rozparłem się wygodnie w fotelu.- Zawrzyjmy układ Shean. Na czas misji zapomnisz o swoim urazie do syna Reevesa a po powrocie pomogę ci pociągnąć go do odpowiedzialności - urwałem widząc pytający wzrok Connora - Chyba nie myślisz, że tylko pułkownicy mają.. Hmm.. Jak to nazwałeś? Kontakty...- Poza tym - ciągnąłem dalej - wydaje i się, że nie powinieneś obarczać pułkownika winą za postępowanie jego syna. To nie pułkownik a młody Reeves powinien ponieść konsekwencje swojego czynu. Co ty na to?
