Pisaliśmy o tym He-Manie (z kolegami), pisaliśmy, niechże ma własny temat (TU, bo z zabawkami w parze szły mini-komiksy) 😉 .
Zacznę od aktualności, czyli od paru zdań więcej o pierwszym segmencie Masters of the Universe: Revelation.
Cóż... Pewne postacie zyskały nowy kolor skóry (Andra, król Greyskull), inne - radykalnie nowe osobowości (przerobiona na buntowniczkę Teela, ale i uczyniony z nagła samozwańczym arcykapłanem ekspansywnego kultu cyborgów Tri-Klops). Można zadawać - na tym etapie (może jeszcze doczekają się +/- sensownych odpowiedzi) - niewygodne pytania co właściwie stało się z heroicznie poświęcającymi się Orkiem i Roboto (czemu nie widać ich w tamtejszym Niebie, i jakim cudem w ogóle w zaświatach można zginąć?). Można się czepiać, że Skeletor nie dość, że okazał się incelowaty 😉 , to jeszcze w boskim trybie prezentuje się jak Starscream z Transformers: Combiner Wars. Można narzekać na transformację a la Sailor Moon. Można opłakiwać Adama (choć już wiadomo, że to jeszcze nie koniec jego losów). Można - uznając za duży plus - chwalić styl animacji i przemycenie na ekranie wielu designów klasycznych zabawek MotU.
Ale ogólnie - może dlatego, że nie jestem He-Mana i Masters... fanem tak zdeklarowanym jak Treka - mam wrażenie, że to wszystko burza w szklance wody. Czym bowiem jest w sumie smithowa kreskówka? To, wbrew głosom o jej rzekomej dorosłości, typowa animacja dla dzieciaków, mająca reklamować kolorowe figurki i ich pojazdy; bardzo taka sobie, błaha, historyjka od wielbionego oryginału różniąca się tylko ciut lepszym maskowaniem fabularnej naiwności, continuity zamiast epizodycznych fabuł (obawiam się, że skończy się jak zwykle - głupawym, rozpierduchowatym finałem i niesatysfakcjonującym domknięciem wątków), i raczej pozorowaną (prawie jak w DISCO 😉 ) domieszką dojrzałości (czasem ktoś się na kogoś - mniejsza o to, że nastoletnio i idiotycznie - obrazi, czasem ktoś zginie* - pewnie po to by zmartwychwstać, albo robić za ducha spokojnie bytującego w zaświatach - więc groza śmierci umiarkowana). Zatem niezbyt jest o czym gadać.
Aha: pochwalę zrobienie z Duncana wymiatacza i swego rodzaju superbohatera przybywającego na pomoc córci (i reszcie) kiedy trzeba, bo mi się spodobało, choć nie wiem czy ma sens...
I pobawię się w proroka - tj. obstawię, że Teela w finale odkryje swój boski potencjał.
* Co nie stanowi dla tej franczyzy kompletnej nowinki, kłania się odcinek "The Problem with Power" z roku '85.
ps. Hemanowaty 😉 topic z ST.pl:
http://www.startrek.pl/forum/index.php?action=vthread&forum=5&topic=1835
