Na początek o potencjalnych następcach Craiga
Zupełnie nie wiem jak to możliwe, żeby do roli Bonda w ogóle brać pod uwagę wymoczkowatych, pozbawionych tzw. "męskiego uroku" aktorów? 🙁
Tom Hiddleston, Harry Styles i Tom Holland to w przypadku tej roli oczywista pomyłka przyrody. 😉
Natomiast Idris Elba, choć to spore chłopisko, jest po prostu brzydki jak Paskuda Zegrzyńska. 😉
Trzech pozostałych aktorów to już całkiem inna historia. 🙂
Za Lukiem Evansem nie przepadam, ale myślę że pasuje do tej roli.
Ma, co prawda, 42 lata, ale Roger Moore, grając Bonda po raz ostatni, miał 58.
Więc przed Evansem szansa na co najmniej 3 filmy.
Kolejnych dwóch potencjalnych następców Craiga mogę oceniać tylko ze zdjęć.
Nie wiem, jak wypadają na ekranie.
Charlie Hunnam byłby pewnie pierwszym Bondem z zarostem.
I raczej by mi to nie przeszkadzało. Ale chyba bez błysku.
Za to Rege-Jean Page, choć ma niemożliwe imię, ma też, jak się wydaje, to "coś", czego potrzeba by zagrać Bonda.
To według mnie faworyt do tej roli, zwłaszcza w obecnym czasie, gdy tak liczy się tzw. poprawność.
No i lista jego nagród też robi wrażenie.
Parę - b. różnych - rankingów ekranowych Bondów:
https://www.insider.com/james-bond-actors-ranked-from-worst-to-best-daniel-craig-2021-9
https://www.esquire.com/entertainment/movies/g26633373/james-bond-actors-ranked/
https://www.thegentlemansjournal.com/bond-actors-ranking/
https://www.smoothradio.com/news/entertainment/james-bond/film-actors-ranking-list/
https://www.denofgeek.com/movies/james-bond-actors-ranked-worst-to-best/
ps. Tymczasem - skoro o bestach mowa 😉 - sięgnąłem po "Bondy" uważane za najlepsze - "Goldfinger" i "Casino Royale".
Owszem, można tu - w obu wypadkach - narzekać na pewne zmiany w stosunku do oryginału: Le Chiffre z Niemco-Polako-Żyda i Aleistera Crowley'a zmienia się w znacznie bardziej urodziwego Albańczyka-bezpaństwowca, a jego zasięg oddziaływania rośnie z lokalnego na globalny (bo nie jest już skarbnikiem związków zawodowych, a światowego terroryzmu); gdy zaś mowa o Goldfingerze wypada istotna informacja, że był słupem radzieckich służb; Pussy Galore z kolei awansuje z włamywaczki na pilotkę. Owszem, Vesper Lynd umiera znacznie bardziej efekciarsko, niż w powieści. Owszem, stanowi pewien zgrzyt, że bezwzględny Auric G. zaczyna od pewnego momentu cackać się z 007 (w książce było to wyjaśnione b. prosto, pozorowaną zdradą Bonda; wyjaśnienie filmowe, które ma chyba pozwolić bohaterowi gł. zachować pokazową wręcz niezłomność, nie przekonuje). Ale... w obu wypadkach mamy zasadniczo zachowane najistotniejsze zalety flemingowskiej prozy, a zwł. flemingowskich fabuł, wzbogacone o - zwykle mieszczące się w granicach dobrego smaku - efekciarstwo (w starszym filmie będzie to w pierwszym rzędzie malownicza scena odprawy u tytułowego antagonisty, w nowszym - Bond - jak to ktoś słusznie nazwał - zabijający jak Terminator). W obu też produkcjach 007 dostaje ciekawe partnerki - silne, inteligentne, rozdarte między dobrem a złem, nie dające wejść sobie na głowę, i trudne do zdobycia. Przeciwnicy zaś - mimo zasygnalizowanych zmian - należą do najciekawszych w całej serii; bardzo różniąc się od siebie (jeden jest elegancikiem o kamiennej twarzy psychopaty, drugi - wręcz archetypicznym czerstwym nowobogackim chamem) obaj przekonują jako zarazem dość wysoko postawione i b. szemrane figury (choć nie jest jasne na jakich kalkulacjach Goldfinger opiera nadzieję, że nie zostanie odstrzelony przez CIA czy MI6, choćby z zemsty, gdy przeprowadzi swój plan; w powieści było to oczywiste - planował nawiać do CCCP, choć tam znów zgrzytało, że człowiek tak zakochany w złocie musiałby tym sposobem porzucić blichtr kapitalistycznego życia, a zgromadzone sztaby - najprawdopodobniej - oddać mocodawcom). Do tego w wypadku "C.R." dochodzi wysmakowana elegancja wielu scen, zaś w przypadku "G." - pierwszy występ ikonicznego białego smokinga i niemniej ikonicznego Astona Martina. Jednak jakoś tak jest, że łatwiej wytykać wady nędznych filmów, niż chwalić dobre, więc skończę na tym i przejdę już do konkluzji, że mamy do czynienia z dwoma klasykami w swojej klasie 😉 , których raczej nie da się nie lubić lubiąc Bonda.
BTW. Jak już casinach jesteśmy - wszystkie twarze Jamesa-hazardzisty:
A teraz biorę się za "The Spy Who Loved Me" (w którym już zdążyłem docenić dostojny demonizm Stromberga oraz sparodiowany w "Austinie Powersie" sławetny skok spadochronowy) i "GoldenEye", czyli "Bondy" pozytywnie komiksowe.
Edit: No więc właśnie... "The Spy...". Schemat fabularny nieoryginalny, bo w dużej mierze jest to podwodna kalka wcześniejszego "You Only Live Twice", a znów główny antagonista to bardziej ludobójcza wersja kapitana Nemo (powielająca w dodatku cechy wielu bondowskich przeciwników od doktora No począwszy), ale... nemowska charyzma i miłość do morskich głębin bije - w roli światła odbitego - od Stromberga w dostatecznym stopniu by - choć pojawia się w niewielu scenach - robił za jednego z najciekawszych bondowskich villainów. Do tego dochodzi niezła, choć schematyczna, walka finałowa. Jaws - wtedy jeszcze nie zredukowany do roli comic reliefu. I - last but not lest - wątek romansowy, bo większa część tego filmu to, w ramach realizacji zapowiedzi Moore'a, że woli grać kochanka, nie - zabójcę - zgodna z harlequinowymi schematami (rozwój wzajemnych uczuć-ujawnienie informacji wywołującej konflikt zakochanych-pogodzenie) - opowieść miłosna o 007 i atrakcyjnej major Amasovej (której poprzedniego amanta James ledwo co sprzątnął w samoobronie). Opowieść przesycona lekkim humorem, podszyta - b. fajnie pokazaną - szpiegowską, fachową, rywalizacją (mówiłem: najlepsze "Bondy" to te, w których boh. tyt. dostaje godną siebie partnerkę) i - bijącą z ekranu - atmosferą chwilowego odprężenia między Wschodem a Zachodem. Przegięta (pływający samochód i inne, coraz bardziej fantastyczne, wynalazki Q, oraz sceny ich testowania; szefowie chwilowo pogodzonych wywiadów urządzający sobie biuro w piramidzie), ale pełna wyjątkowego, nieco baśniowego, uroku. W dodatku pozwalająca nam oglądać Bonda w mundurze Royal Navy (co antycypuje podobny występ Jacka Ryana w "Polowaniu na Czerwony Październik"). Jednym słowem - godna pamięci odsłona cyklu.
