Koncepcja „białych dziur” pojawiła się przy rozważaniu problemów kwazarów. Są to małe (w skali kosmicznej obiekty) około kilku promieni Układu Słonecznego średnicy. Emitują za to więcej światła niż całe galaktyki. Istnieje wiele koncepcji czym są kwazary, ale to tylko koncepcje. Igor Nowikow doszedł do wniosku, że mogą to być „białe dziury” (bo spełniały matematyczne cechy, które spełniać miały kwazary). Chyba jeszcze wtedy nie myślał o użyciu białych dziur do podróży w przestrzeni, ale wydało mu się logiczne, że gdyby istniała odwrotność czarnej dziury, to emitowała by tyle energii co kwazar. Mosty Einsteina-Rosena, łączące różne wszechświaty lub różne miejsca w naszym Wszechświecie muszą mieć wejście i wyjście. Wejściem jest czarna dziura, a wyjściem biała dziura. To bowiem co wpada z jednej strony do czarnej dziury, wypada z drugiej białą dziurą. Jeśli chcemy podróżować przez taki tunel to wystarczy że wejdziemy w odpowiedni sposób do czarnej dziury, przelecimy przez tunel i wylecimy białą dziurą. Problem w tym, że czarna dziura musi wirować (jest to tzw. czarna dziura Kerra), aby nie zapadła się do punktu tylko uległa spłaszczeniu (stanie się pierścieniem). Dzięki temu, wchodząc dokładnie w kierunku środka pierścienia unikniemy rozerwania naszego pojazdu i wlecimy do tunelu. W teorii tunel jest niestabilny, ale można go „wypchać” fałszywą próżnią (ma ona cechy antygrawitacyjne), aby się ustabilizował. Jeśli przelecimy przez taki tunel to wylecimy w innym miejscu, z białej dziury. Przynajmniej tak jest w teorii, niepotwierdzonej jak na razie.
